Vanaf 2006 is Nepal een werkplek: het begon met speelprojecten voor weeskinderen in het oosten van Nepal; later volgden het uitvoeren van vilt- en borduurontwerpen in Kathmandu en een samenwerking met Mithilavrouwen in het zuiden van Nepal.

Eind 2010 kreeg ik de kans om twee weken samen te werken met Mithilavrouwen in het Janakpur Womans Development Center (JWDC) in het zuiden van Nepal.  
Thuis had ik een stapel oud tafellinnen en het leek me mooi om die te laten beschilderen met de motieven waarmee deze vrouwen hun lemen huizen versieren. 
Ik had er niet op gerekend dat de beschilderde tafelkleden uiteindelijk veel te mooi werden om te gebruiken als tafelkleed.
Toch zijn de tafelkleden op zichzelf nog geen kunstwerk. 
Wat het kunst maakt voor mij is de context waarin de kleden ontstonden: het bijzondere contact tijdens het samenwerken.
Met 3 woorden Engels en oprechte belangstelling slaagden we er in een brug te slaan tussen onze volstrekt verschillende werelden en elkaar te vinden op universele raakvlakken als mens, vrouw en moeder.